Tasoula Tsilimeni
(Kallipefki, 1962)
Es escritora, profesora de escritura creativa, escritura infantil, narrativa y directora del Laboratorio de Habla y Cultura en la Universidad de Tesalia. Dirige la revista en línea TEXTS , escribe literatura para adultos y niños, además de dirigir libros y artículos científicos. Muchos de sus cuentos y poemas han sido publicados en revistas y antologías de distintos lugares del mundo. Entre sus trabajos publicados recientemente encontramos: Το Κουμπί και άλλες ιστορίες / El botón y otras historias. Cuentos (Kastaniotis, 2017), y Μικρές παραμυθίες του έρωτα /Breves Cuentos de Amor. Poesía (Volos, 2017).
La versión al español de estos poemas es de la escritora y agente literaria María Del Castillo Sucerquia
lacabramontes@outlook.com
23 de agosto del 2021
Η αφωνία του απογεύματος
Την ώρα που ο ήλιος καθρεφτίζεται
στα γυμνά παράθυρα των σπιτιών
–το ρολόι δείχνει περίπου σαράντα λεπτά πριν τις επτά–
Σάββατο απόγευμα ή Κυριακή,
μέσα μου απλώνεται μια θλίψη.
Στις μεγάλες σκιές και στις αντανακλάσεις
αναζητώ ό,τι δεν ήρθε.
Καληνυχτίζω τα αγέννητα
κι αυτά που χάθηκαν αναζητώντας μια ταυτότητα.
Κυρίως τις λέξεις,
που απόμειναν στα σύρματα της ΔΕΗ,
χαρταετοί μέρες σαρακοστής.
Δεν ξέρω,
δεν ρώτησα ποτέ
αν ετοιμάζονται να μεταναστεύσουν
ή μόλις έφτασαν
κι αναζητούν εθελοντές σε ένα πείραμα
για τα σαββατοκύριακα που αυτοκτονούν
και βρίσκονται μετά τα σώματά τους να επιπλέουν
στο κόκκινο και στο μαβί του ηλιοβασιλέματος.
Θλίψη. Πέντε γράμματα όλα κι όλα!
Ένα που προσπαθεί να γκρεμίσει
το λευκό των δοντιών της,
ένα που αγγίζει το υγρό της επουράνιας θόλου,
τρίτο που ψιχανεμίζεται στα χείλη
και ένα ερμαφρόδιτο φωνήεν.
Άφωνο.
Τότε γιατί το λεν φωνήεν, με ρωτάς.
Κι εγώ που ποτέ δεν τα κατάφερνα με τη γραμματική σου απαντώ,
γιατί κωπηλατεί σε μια λίμνη από Θλίψη.
Κι είναι γιαυτό
Την ώρα που ο ήλιος καθρεφτίζεται
στα γυμνά παράθυρα των σπιτιών
–το ρολόι δείχνει περίπου σαράντα λεπτά πριν τις επτά–
Σάββατο απόγευμα ή Κυριακή,
μέσα μου απλώνεται μια θλίψη.
El silencio de la tarde
cuando se refleja el sol
en las desnudas ventanas de las casas
-el reloj marca cuarenta minutos antes de las siete-
y es sábado por la tarde o domingo
una tristeza se esparce dentro de mí
en las dilatadas sombras y en los reflejos
busco lo que no vino
buenas noches a los nonatos
y a los que se perdieron en busca de una identidad
sobre todo, las palabras
a la izquierda, en los cables de red
en el ayuno de cometas
yo no sé
nunca pregunté si se alistaban
para emigrar o acababan de llegar
si buscan voluntarios para un experimento
de fines de semana suicidas
y si se encuentran luego de que sus cuerpos
floten en el rojo y el azul del atardecer
pena: ¡cuatro palabras en total!
una tratando de romper la blancura de los dientes
una que toca el líquido de la cúpula celeste
la tercera que se agazapa en los labios
y una vocal hermafrodita
silencio
entonces, por qué lo dices en voz alta, me preguntas
y yo, que nunca acerté en gramática, respondo
porque remo en un lago de dolor
y es por eso que
cuando se refleja el sol
en las desnudas ventanas de las casas
-el reloj marca cuarenta minutos antes de las siete-
y es sábado por la tarde o domingo
una tristeza se esparce dentro de mí
Νοσταλγία
Εκείνος με το ακορντεόν
που κάθε Κυριακή πρωί έσπαζε τη σιωπή μας,
έγινε τώρα συλλέκτης μιας βροχής από ψυχές
ταξίδια που ονειρεύτηκαν σε κόκκινα λιβάδια.
Τέφρα μαζεύει πια από φως
Από τα πεύκα πρωινές δροσοσταλίδες.
Κι όσο σμιλεύει της νοσταλγίας την προτομή
αφρό απαστράπτωντων κυμάτων πίνει
μασάει τον χρόνο που έφυγε
και επιθυμεί σε ολάνθιστα στενά να ξαναπερπατήσει.
Nostalgia
el acordeón
que rompía nuestro silencio
todos los domingos por la mañana
ahora recolecta una lluvia de almas
de soñados viajes en prados rojos
la ceniza ahora se recoge de la luz
las gotas de rocío en la mañana, de los pinos
mientras esculpo el busto con chispeantes olas de nostalgia
bebe y mastica el tiempo que se ha ido
y desea volver a caminar
por desfiladeros florecidos
Νυχτερινό όνειρο
Δυο μικροί θεοί,
–η ηλικία τους με ακρίβεια δεν μπορεί να μετρηθεί–
συμφύρονται μες στο σκοτάδι.
Δουλεύουν μεθοδικά το στόχο
Δεν τους σταματά ούτε ο πάταγος
που κάνει το παράθυρο
όπως παραδίνεται στον άνεμο
ούτε οι νιφάδες ενός προαιώνιου χειμώνα.
Ο ένας ροκανίζει τα λουλούδια στο κομό από κερασιά
που κοιμούνται τα χωρίς σώμα ρούχα σου.
Ο άλλος τρώει χρόνια σιωπής το μέσα μου.
Sueño nocturno
dos pequeños dioses
-su edad no se puede medir con precisión-
se aferran a la oscuridad
con método, trabajan en la meta
tampoco los detiene la tormenta
no son vencidos por el vendaval
ni por los copos de un invierno eterno
uno roe las flores de cerezo en la ropa sin cuerpo
el otro devora los años de silencio
dentro de mí
María Del Castillo Sucerquia, nació en Barranquilla, Colombia (1997). Es poeta bilingüe, escritora, agente literaria, tutora, médica oriental (Neijing, España) y traductora (francés, inglés, italiano, portugués, ruso, griego, español y alemán). Ha traducido a muchos escritores al rededor del mundo y ha sido conocida por ser un gran puente entre autores de lengua extrajera y el mundo del habla hispana. Dirige el foro literario y revista Read Carpet. La Alianza AHCASA Marocco-México y el mundo le otorgó doctorado ad honorem en Humanismo Trascendental (2021). Tiene experiencia en radio y actuación (teatro y cine).
Sitio web: globalliterarytranslation.org
Contacto: lacabramontes@outlook.com / (+57) 301 4520375.
