FOROUGH FARROKHZAD
(Teherán 1935 – 1967)
Poeta y directora de cine. Junto a Nimá Yushiv y Avajan Salés, entre otros, rompió la rigidez de la poesía clásica persa.
PERDÓNALE
Perdónale
A este ser que olvida de tiempo en tiempo
El lazo doloroso de su existencia
Con las fosas vacías, los pantanos
Y que piensa neciamente
Que tiene el derecho de vivir
Perdónale
A esta cólera fría de una imagen
Cuyo deseo lejano de movimiento
Se diluye en sus ojos de papel
Perdónale
A este ser cuyo ataúd es traspasado
De un cabo al otro por la corriente roja de la luna
Cuyo sueño milenario del cuerpo es atormentado
Con los olores hostigantes de la noche
Perdónale
A este ser por dentro devastado
Cuyos ojos todavía arden en dirección de la luz
Cuyos cabellos vanos se estremecen desesperadamente
Ante los soplos del amor
Habitantes de las regiones ingenuas de la felicidad
Amigos de las ventanas abiertas en la lluvia
Perdónale
Perdónale
Es un ser hechizado
Sus raíces de vida fecunda
Cavan las tierras de su desastre
E inflan su corazón crédulo en el pecho
Bajo los golpes viciosos del pesar
بر او ببخشایید
بر او ببخشایید
بر او که گاه گاه
پیوند دردناک وجودش را
با آب های راکد
و حفره های خالی از یاد می برد
و ابلهانه می پندارد
که حق زیستن دارد
بر او ببخشایید
بر خشم بی تفاوت یک تصویر
که آرزوی دوردست تحرک
در دیدگان کاغذیش آب می شود
بر او ببخشایید
بر او که در سراسر تابوتش
جریان سرخ ماه گذر دارد
و عطر های منقلب شب
خواب هزار ساله اندامش را
آشفته می کنند
بر او ببخشایید
بر او که از درون متلاشیست
اما هنوز پوست چشمانش از تصور ذرات نور می سوزد
و گیسوان بیهده اش
نومیدوار از نفوذ نفس های عشق می لرزد
ای ساکنان سرزمین ساده خوشبختی
ای همدمان پنجره های گشوده در باران
بر او ببخشایید
بر او ببخشایید
زیرا که مسحور است
زیرا که ریشه های هستی بار آور شما
در خاک های غربت او نقب می زنند
و قلب زود باور او را
با ضربه های موذی حسرت
در کنج سینه اش متورم می سازند
LA PAREJA
La noche cae
Y después de la noche, la oscuridad
Y después de la oscuridad
Los ojos
Las manos
Las respiraciones, las respiraciones…
Y el ruido del agua
Goteando del grifo
Después dos puntos rojos
Dos cigarrillos encendidos
El tic-tac del reloj
Dos corazones
Y dos soledades
جفت
شب مي آيد
و پس از شب ‚ تاريكي
پس از تاريكي
چشمها
دستها
و نفس ها و نفس ها و نفس ها …
و صداي آب
كه فرو مي ريزد قطره قطره قطره از شير
بعد دو
نقطه سرخ
از دو سيگار روشن
تيك تاك ساعت
و دو قلب
و دو تنهايي
OFRENDA
Hablo desde el extremo de la noche
Desde el extremo de la oscuridad hablo
Desde el extremo de la noche
Si vienes a visitarme amigo mío
Tráeme una lámpara y una ventana
Para ver la muchedumbre de la calle feliz
هدیه
من از نهایت شب حرف می زنم
و از نهایت تاریکی
و از نهایت شب حرف می زنم
اگر به خانه من آمدی، برای من ای مهربان چراغ بیاور
و یک دریچه که از آن
به ازدحام کوچه خوشبخت بنگرم
Selección realizada por Stéphane Chaumet, del libro El viento nos llevará, Colección Ladrones del tiempo UNIEDICIONES, 2017
Versión al español de Myriam Montoya con la colaboración de Jaleh Chegeni